سلام به روی ماه شما بچه‌های خوب و نازنین
خوبین؟ سلامتین؟
امشبم روهین‌کست با یه داستان قشنگ به خونه‌های شما اومده.
داستان امشب اسمش «هدهد» . هدهد می‌دونین چیه؟ یه پرنده زیبا و قشنگ.
پس حسابی حواستون رو جمع کنین تا قصه‌شو براتون بگم. باشه؟

یکی بود، یکی نبود. غیر از خدای مهربون هیچکس نبود. در زمان‌های خیلی خیلی دور، یک پادشاه به اسم حضرت سلیمان بود که از همه‌ی پادشاهان دنیا مهربون‌تر و داناتر بود. حضرت سلیمان یک پادشاه معمولی نبود! اون می‌تونست با همه‌ی حیوونا حرف بزنه! جیک جیک گنجشک‌ها 🐦، صدای شیرهای قوی 🦁 و حتی حرف‌های مورچه‌های کوچولو🐜 رو هم می‌فهمید. قصر اون انقدر قشنگ بود که انگار با تکه‌های ابر و نور خورشید ساخته شده بود!

در سرزمین حضرت سلیمان، یک قانون خیلی مهم وجود داشت: همه باید با هم دوست باشند!
میون همه‌ی پرنده‌ها، یک پرنده‌ی کوچولو بود که از همه زرنگ‌تر بود. اسم این پرنده هُدهُد بود. هدهد یک تاج خیلی قشنگ از پَرهای رنگی روی سرش داشت و مثل یک نامه‌رسان سریع و شجاع، پیام‌های مهم پادشاه رو به دورترین نقاط دنیا می‌برد.

یک روز صبح، حضرت سلیمان متوجه شد که از هدهد خبری نیست. هر چی صبر کرد، هدهد نیومد. نگران شد و اخم‌هاش تو هم رفت و گفت: «هدهد بدون اجازه کجا رفته؟ وقتی برگرده باید دلیل این کارشو بگه!»
هدهد انقدر پرواز کرده بود که از کوه‌ها و دشت‌ها و دریاها گذشته بود و به یک سرزمین جدید به نام «سَبا» رسیده بود. اونجا همه چیز فرق داشت.
قصرها و بعضی از خونه‌ها، بزرگ و پر از طلا و جواهر بودن، اما بعضی از بچه‌ها تو کوچه‌ها غمگین بودن و کسی بهشون کمک نمی‌کرد.

هدهد دید که مردم تو یه ساختمون خیلی بزرگ جمع شدن و به جای عبادت خدای مهربان، خورشید رو می‌پرستن!☀️
حاکم اونا ملکه‌ای بود که روی یک تخت خیلی بزرگ و پر زرق و برق می‌نشست و فکر می‌کرد خورشید از همه قوی‌تره. اسم ملکه بلقیس بود.

خب بچه‌های نازنین! به نظرتون بعدش چی شد؟
منتظر باشین تا بقیه‌شو براتون بگم…

خب… خب… بچه‌ها… هدهد با تمام قدرتش بال زد و مثل یک فشفشه خودشو به قصر حضرت سلیمان رسوند. خسته و نفس‌نفس‌زنان، روی شانه‌ی پادشاه نشست.
حضرت سلیمان که اولش یکمی عصبانی بود، با دیدن چشم‌های غمگین هدهد گفت: «چی شده قهرمان کوچولو؟ چه خبر مهمی آوردی؟»

هدهد تمام چیزهایی رو که دیده بود، مو به مو برای حضرت سلیمان تعریف کرد. از ملکه‌ی سرزمین سبا گفت، از تخت بزرگش و از مردمی که راه را اشتباهی می‌رفتن.
حضرت سلیمان با دقت گوش داد و گفت: «آفرین به تو هدهد شجاع! حالا من نامه‌ای می‌نویسم و تو باید اونو به ملکه برسونی. ما باید به اونا کمک کنیم تا راه درست رو پیدا کنن و مهربانی رو یاد بگیرن.»

هدهد نامه رو که با خطی زیبا نوشته شده بود، با نوکش گرفت و دوباره به سمت سرزمین سبا پرواز کرد. وقتی به قصر رسید، از پنجره‌ی اتاق خواب ملکه که باز بود، رفت تو و نامه رو انداخت رو تخت ملکه و خودش قایم شد.

ملکه از خواب بیدار شد و با دیدن نامه خیلی تعجب کرد! نامه رو باز کرد و خوند. تو نامه نوشته شده بود: «این نامه از سلیمانه. به نام خدای بخشنده و مهربان. همه با حالت تسلیم نزد من بیایید.»

ملکه کمی ترسید. سریع مشاورهاش رو صدا زد. یکی از اونا که مرد قوی و جنگجویی بود، باد به غبغب انداخت و گفت: «ملکه نگران نباشید! ما با اونا می‌جنگیم!»
اما ملکه که خانم باهوشی بود، گفت: «نه! جنگ کار خوبی نیست. من اول براش هدیه‌های گرونقیمت می‌فرستم تا ببینم چه کار می‌کنه.»

اما حضرت سلیمان هدیه‌ها رو قبول نکرد و گفت: «من منتظرم خودتون به اینجا بیاید.»
ملکه تصمیم گرفت خودش به دیدن حضرت سلیمان بره. وقتی راه افتاد، حضرت سلیمان به وزرا و اطرافیان قدرتمندش گفت: «چه کسی می‌تونه تخت ملکه بلقیس رو قبل از رسیدن خودش، به اینجا بیاره؟»

یه موجود قوی و غول‌پیکر گفت: «من! تا شما از جاتون بلند شید، من تخت رو آوردم!»
حضرت سلیمان لبخند زد. همون لحظه یکی دیگه گفت: «حضرت سلیمان نبی، من سریع‌تر این کار رو می‌کنم!» و تا حضرت سلیمان چشم به هم زد… بینگ! تخت بزرگ و زیبای ملکه، با همه جواهراتش، وسط قصر حضرت سلیمان ظاهر شد! حضرت سلیمان دستور داد تخت رو تغییر بدن تا ببینه این ملکه چقدر باهوشه!

تا ملکه رسید و چشمش به تختش افتاد، فوری اونو شناخت و دهانش از تعجب باز موند! گفت: «این… این که تخت پادشاهی منه! شما چطور اونو به اینجا آوردید؟»
ملکه دیگر مطمئن شده بود که با یک پادشاه معمولی طرف نیست. حضرت سلیمان، ملکه بلقیس رو به یه تالار خیلی بزرگ دعوت کرد. کف تالار اونقدر صاف و براق بود که انگار یک رودخونه آرام از آب زلال بود. ملکه فکر کرد داره از تو آب رد میشه. برای اینکه لباس بلند و زیباش خیس نشه، لبه‌های دامنشو بالا گرفت.
همه با لبخند بهش نگاه کردن. حضرت سلیمان به آرامی گفت: «نگران نباشید. اینجا آب نیست. این تالار از شیشه‌های خیلی شفاف ساخته شده!»

ملکه پاش رو با احتیاط روی زمین گذاشت و وقتی دید که زمین سفته، صورتش از خجالت قرمز شد. فهمید که حضرت سلیمان نه تنها دانا و مهربانه، بلکه قدرت الهی داره.
ملکه رو کرد به حضرت سلیمان و گفت: «من اشتباه می‌کردم. حالا فهمیدم که خدای مهربان شما، پروردگار واقعی همه‌ی دنیاست.»

از اون روز که ملکه به سرزمینش برگشت، به مردمش یاد داد که به جای خورشید، خدای یکتا رو عبادت کنن و با هم مهربان باشن. سرزمین او هم، مثل سرزمین حضرت سلیمان، پر از شادی و دوستی شد.
و هدهد کوچولو؟ بلههه… اون به قهرمان بزرگ هر دو سرزمین تبدیل شد! اون نشون داد که حتی یک پرنده‌ی کوچک هم اگر شجاع و باهوش باشه، می‌تونه کارهای خیلی خیلی بزرگی انجام بده.
و اینطوری بود که قصه‌ی هدهد قهرمان ما با خوبی و خوشی تمام شد.

قصه ما به سر رسید.
خوابای خوب و رنگی رنگی ببینید…
خدا نگهدار